این متن ترجمه بخش‌هایی از این مقاله نیویورک‌تایمز است.
نوشته: جن میلر
ترجمه: آزاده هاشمیان
اواخر اسفندماه امسال روث فرانکلین از بروکلین توییتی کرد: «امروز تا اینجایش روز آرامی بوده است، کمابیش. لحظه‌ای تامل کنید و درباره آن‌چه در حال وقوع است یادداشت بردارید. اسمش را بگذارید دفتر خاطرات ویروس کرونا، دفتر ویروس مسری، هرچیز. انجام این کار مهم است. بعدا به ثبت این روزها نیاز خواهید داشت.»
این توییت قبل از تعطیلی مدارس نیویورک بود. قبل از فرمان خانه ماندن صاحبان مشاغل غیرضروری. دو روز بعد از اولین دو مرگ ثبت شده بر اثر کرونا در نیویورک. هرچه فهرست فوت‌شدگان طولانی‌تر شود و بیماری همه‌گیرتر، اهمیت مشاهدات شما بیشتر می‌شود.
روث می‌گوید آدم‌ها فکر می‌کنند یادداشت‌های روزانه یک آدم گمنام به اندازه نامه‌نگاری‌های دو سیاستمدار اهمیتی ندارد. اما چیزهایی که شما می‌بینید و تجربه و احساس می‌کنید مهم است.
روث فرانکلین نویسنده کتاب «شرلی جکسون: زندگی نسبتا طلسم‌شده» است که در سال 2016 جایزه ملی منتقدان کتاب را برد. او می‌گوید «هم از نظر شخصی و هم از نظر تاریخی مهم است که اتفاقات دوروبرمان را در این دوران سخت، روزانه ثبت کنیم.» او در حال حاضر روی بیوگرافی کتاب خاطرات بسیار معروفی کار می‌کند: خاطرات آن فرانک.
قدر داستانتان را بدانید
هربرت براون استاد تاریخ دانشگاه ویرجینیا می‌گوید که صِرفِ شروع این کار انرژی زیادی لازم دارد، خصوصا برای کسی که نویسنده نباشد. او می‌گوید سخت است خودمان را قانع کنیم که چیزی می‌نویسیم که شاید بقیه آدم‌ها به خواندنش نیاز داشته باشند.
اما نکته مهم این تمرین این است که نباید قضاوت دیگران اهمیت داشته باشد، چون داریم می‌نویسیم تا بفهمیم حس خودمان درباره وقایع چیست. لازم نیست متن ما عالی و بی‌نقص باشد. حتی در ابتدای کار لزومی ندارد جمله‌هایمان را کامل کنیم.
داون دووی مسئول آرشیو و مجموعه‌های خاص در دانشگاه رایت در اوهایو می‌گوید خیلی از بهترین داستان‌هایی که می‌گیریم از آدم‌های معمولی‌ای است که دارند شرایطی غیرمعمول را تجربه می‌کنند. خانم دووی مدارک آنفلوانزای همه‌گیر سال 1918 را در آرشیوهای دانشگاه مرور کرده و معتقد است که شباهت‌های بسیاری در شرایط وجود دارد، تعطیلی مدارس، رعایت فاصله اجتماعی و اقدامات مراکز درمانی محلی. او معتقد است تاریخ‌دان‌ها به این اطلاعات نیاز دارند.
شیوه ثبت خودتان را پیدا کنید
روث فرانکلین که در ابتدای این متن از او صحبت شد، دفتر یادداشتی با خودش دارد و هر وقت فرصت کند یا به چیز جالبی بربخورد در آن یادداشت می‌کند: وقتی شام می‌پزد، وقتی به رادیو گوش می‌کند، وقتی سر میزش نشسته و دارد کار می‌کند. خودش را محبور به رعایت روتین خاصی نمی‌کند ولی در روز چندبار در دفترش یادداشت می‌نویسد (چون جزییات اتفاقات صبح تا شب فراموش می‌شوند.)
علاوه بر نوشتن در دفتر، دیگر راه‌های ثبت خاطرات او عکس گرفتن و نوشتن نوت در گوشی موبایل و بریدن تکه‌های روزنامه است. گزینه‌های دیگری مثل ضبط صدا و فیلم گرفتن و نقاشی کردن و خلق انواع آثار هنری را هم نباید فراموش کرد.
چند سوال ساده برای شروع ثبت خاطرات روزهای کرونا
- امروز (یا این هفته) چه کار کردید؟ چه تفاوتی با یک روز عادی زندگی‌تان داشت؟
- شخصا چه تفاوت‌هایی را (از نظر فیزیکی ذهنی یا احساسی) در این دوره تجربه کرده‌اید؟
- سخت‌ترین بخش این بحران برای شما چه بوده است؟ آیا فکر می‌کنید این دوران می‌تواند پیامد مثبتی داشته باشد؟
اگر سوال‌های بالا برایتان جذاب نیست هرچه دوست دارید بنویسید. خانم دووی می‌گوید «نگران دستور زبان و رعایت علائم و انتخاب کلمات نباشید. حرف دلتان را بنویسید.»
کسی چه می‌داند. شاید یادداشت‌های شما پنجره ارزشمندی برای دیدن این دوران سخت باز کند. روث فرانکلین می‌گوید «ایمان دارم که این کار فایده دارد، حتی اگر ندانم چه فایده‌ای. با خودم تصور می‌کنم 60 سال بعد که مرده‌ام در حراجی وسایل خانه‌ام بچه‌ای دفتر یادداشت‌های روزهای کرونای مرا برخواهد داشت و ورق خواهد زد. به مادرش خواهد گفت مامان ببین این دفتر خاطرات یک نفر است که در دوران کرونا زندگی می‌کرده است.»
مشهد کد